Friday, July 19, 2013

మాటే మంత్రం




సాయంత్రం నాలుగు దాటింది. అచ్యుతంలో ఆందోళన మొదలయింది. మరో పదినిమిషాలు గడిచాయి. ఇక లాభం లేదు. కోడల్ని అడిగెయ్యాల్సిందే!
"
అమ్మాయ్! రమా ... బాబు, పాప ఇంకా స్కూలు నుండి రాలేదేమ్మా?'' ఆతృతగా అడిగాడు అచ్యుతం.
మామగారివైపు చురచురా చూసింది రమ. 'ఇప్పటికి నాలుగుసార్లడిగాడు. అత్తగారే నయం! కాస్త చాదస్తంగా ఏదో చెప్పేది కానీ ... పని దగ్గర మాత్రం బాగా సాయం చేసేది. ఆవకాయ, వడియాలు ఏడాదికి సరిపడా తయారుచేసేది. ఆమె ఉన్నా బాగుండేది. ఈ మామగారి బాధ ఆమే పడేది. చంపుతున్నాడు. పనీపాటా లేదు. పిల్లలొస్తే వాళ్ల చుట్టూ తిరుగుతాడు. వాళ్లకూ ఊపిరాడనివ్వడు. ఏవో ప్రశ్నలు వేస్తాడు. వాళ్లకూ ట్యూషన్లు, హోమ్‌వర్క్‌లూ ఉంటాయి. పోనీ ... ఈయనేమైనా సహాయం చేస్తాడా అంటే అదీ లేదు. పైగా ... అమ్మాయ్! చదువు, చదువు అని పిల్లల్ని హైరానా పెట్టకమ్మా, ఎంత వయసని! మా రోజుల్లో మాకూ ... అంటూ మొదలెడతాడు. ఎన్నాళ్ళీ నస?'
రమ కోపంగా, చిరాగ్గా అచ్యుతం వైపు చూసి మొహం తిప్పుకుంకుంది.
'నేనే మడిగానని ఆ కత్తుల్లాంటి చూపులు! పాపం చిన్నపిల్లలు. పొద్దుట ఏడున్నరకు ఆటోలో వెళ్తారు. నాలుగుదాటింది, ఇంకా రాలేదు. ఆందోళన పడాల్సింది తల్లి. అదిపోయి గాభరాపడుతున్న నాపై కోపమెందుకు? ఆటో కుర్రాడిని కోపగించి పిల్లల్ని ఆలస్యం చెయ్యకుండా తీసుకురమ్మని దబాయించి చెప్పాల్సింది మాని నన్ను కోపంగా చూస్తే ఏం లాభం! మాటా మంచీ చెప్పుకోకపోతే ఎలా? అంతకన్నా విషాదం ఉంటుందా?'

అచ్యుతం మాటలన్నీ స్వగతమే!
ఐదు నిమిషాలు నిశ్శబ్దం!
"అమ్మాయ్! పిల్లలు ... '' అని మరోమారు అంటుండగానే ఆటో శబ్దం విన్పించింది.
"ఏంట్రా అమ్మలూ! ఆలస్యమైందేం? బాబూ ఆటో కుర్రాడినిలా పిలు'' తనైనా కాస్త గట్టిగా చెప్పాలి, పిల్లల్ని ఆలస్యంగా తెస్తే ఊర్కోనని ... అచ్యుతం మాట మాటగానే మిగిలిపోయింది. చెప్పాలనుకున్న నాలుగు మాటలు బయటకెళ్లే మార్గం లేక మనసులోనే చతికిలబడ్డాయి. "అమ్మలూ'' అంటూ ఏదో చెప్పబోయాడు అచ్యుతం.

"
డ్రెస్ మార్చుకోవాలి తాతయ్యా'' అంటూ పిల్లలు లోనికి తుర్రుమన్నారు. అందరికీ నీటిదాహంతో నాలుక పిడచకట్టుకుపోతుంది. తనకేమో నాలుగు మాటలైనా మాట్లాడకపోతే పిడచకట్టుకుపోతుంది. పిల్లలు వస్తే ఏదో నాలుగు మాటలు వాళ్లతో మాట్లాడవచ్చు కదా అని ఎదురుచూస్తుంటాడు.
పిల్లలు రాగానే చిప్స్‌ప్యాకెట్లు, బిస్కట్లు తయారుగా వుంటాయి. పాలు తిరగబోస్తున్న చప్పుడు. తన చిన్నప్పుడు బడి నుండి రాగానే ఉడికించిన శనగ గుగ్గ్గిళ్ళు, వేగించిన శనగపప్పులు, బెల్లంముక్క లేదంటే అరటిపండ్లు ఇచ్చేది అమ్మ. రాత్రి ఎనిమిది దాటకముందే వేడి అన్నంలో ముద్దపప్పు, నెయ్యి, ఆవకాయ కలిపిపెట్టేది.
మరోసారి చూశాడు లోనికి. పాపం పిల్లలు ఎంత ఆకలిగొన్నారో. రాత్రికి అన్నం వద్దని వాళ్లెప్పుడైనా మారాం చేస్తే పిజ్జా బర్గరు అంటూ ఆఘమేఘాల మీద విష్ణుమూర్తిలా తెచ్చిచ్చిపోతాడు ఒకడు! ఇక అన్నం దిగుతుందా? కొబ్బరి చిప్పలంత టిఫిన్ బాక్సుల్లో ఎంత కూరి పెట్టినా కడుపు నిండుతుందా? అదే మా కాలంలో ... అయితేనా? అఅటు ఇటు చూశాడు. ఎవరికి చెప్పాలి? అమ్మ పెట్టిన ఆవకాయ బద్ద నంజుకోవడం గుర్తుకొచ్చి లాలాజలం నాలుకను తడిమింది. అయినా నాలుక పిడచకట్టుకుపోతూనే ఉంది, మాట పలికే అవకాశం రాక!

దేశ జనాభా నూరుకోట్లు దాటింది. దేశమంతా జనమే. కాని నాతో మాటలు పంచుకునే వారే లేరు. నేను మాట్లాడితే వినేవారే లేరు. మాటలే మంత్రాలు, మాకులే మందులు అనేవాళ్లు పెద్దవాళ్లు. నలుగురితో కలిసి నవ్వటం కాదుకదా ... నలుగురు కూర్చుని మాట్లాడుకోవడమే లేదు. సెల్లులో సొల్లు తప్ప మరొకటి లేదు. మాటపోయాక ప్రాణం వున్నా పోయినా ఒకటే అంటారు. తనకు మాట పడిపోకుండా ప్రాణం పోయినట్లుంది. తనను వీడి వెళ్లిన భార్య గుర్తుకొచ్చింది.
'సులోచనా! అదృష్టవంతురాలివి నువ్వు. నాకన్నా ముందే వైతరణి దాటేసావ్!' భార్య జ్ఞాపకాలు కాసేపు పొద్దుపుచ్చుతాయి. ఉద్యోగం వున్నన్నాళ్లూ కాలానికి కళ్లెం వేయాల్సివచ్చేది. ఎప్పుడెప్పుడు ఇల్లు చేరుకుని మంచానికడ్డం పడదామా అని ఉండేది. అప్పటికి రేడియోలు మాత్రమే ఉండేవి. కాసేపు పాటలు, కాస్త వార్తలుతరువాత రేడియో కట్టేసేవాడు. పిల్లల చదువులు, కూరగాయలు, పచారీసామాను ... అన్నీ సులోచనే చూసుకునేది!

తాను చేసింది మార్కెటింగ్ ఉద్యోగం అనడం కన్నా మాటల ఉద్యోగం అనడమే సబబు. చెప్పాల్సిన విషయానికి విస్తృతి పెంచాలి కనక మాటలు ఎక్కువే మాట్లాడాలి. ఇల్లు చేరుకునేసరికి సులోచన కాఫీ కాచి ఇచ్చేది. మిఠాయిలో, మరమరాలో ఏవో ఒకటి పిల్లలతో పాటు తనకూ పెట్టేది. కష్టం, సుఖం కలబోసుకోవాలని వుండేదేమో తాను తిన్నంతసేపు తన దగ్గరే కూర్చుని ఏదో చెప్పాలన్నట్టుగా చూసేది. ఉదయం నుండి ఇంట్లో ఒక్కతే వుండేది గనక నాతో అదీ ఇదీ మాట్లాడాలని చూసేది. తనకేమో గొంతుక ఆర్చుకుపోయినట్లు మాట పెగిలేది కాదు. బయట మాట్లాడే ఉద్యోగం. ఇంకా ఏం మాట్లాడగలడు ఇంటికి వచ్చాక! తినడం ఆలస్యం నిద్ర కావలించుకునేది. పాపం! ఏదైనా చెప్పుకోవాలని సులోచన ఎంత తపన పడిందో! ఇప్పుడర్థమవుతోంది తనకి.  ఆమె వుసురే ... ఆగమంటూ మనసు చీవాట్లేసింది. జీవితమంతా తన క్షేమమే కోరిన ఇల్లాలినలా అనుకోవద్దని హెచ్చరించింది.

క్షమించు సులోచనా! నీ మనసులో మాటలు గొంతులోనే అదిమిపట్టేసేదానివి. నేను ఇంట్లో నీ ముందుంటే చాలు అని తృప్తి పడేదానివి. నీ బాధలు, కష్టాలు నేనేమీ పట్టించుకోలేదు. గొంతుకలో బరువుగా ఏదో దిగుతున్నట్టు భావన. ఎగదన్నుకొస్తున్న దుఃఖాన్ని అదిమిపట్టి మింగుతున్నాడు అచ్యుతం.
పిల్లలిద్దరూ టెన్నిస్ రాకెట్లు వూపుకుంటూ 'బై' చెప్తే దానికి జవాబుగా మాటతో పనేముందిలే అనుకుని మౌనంగా తలాడించాడు అచ్యుతం. మరో గంట గడిచింది. "ఏం నాన్నా ... వాకింగ్‌కి వెళ్లవచ్చుగా, అలా కూర్చున్నారు హుషారు లేకుండా!'' ఇంట్లోకి వస్తూనే అడిగాడు వంశీ. కొడుకు వచ్చి అలా పలకరించగానే అచ్యుతం కళ్లు ఆనందంగా మెరిశాయి. ఎంతైనా కొడుకు కొడుకే! అమ్మాయికి పెళ్లి చేసి పంపించేశాక ఏడాదికి ఒక్కమారే వస్తోంది. ఆ వచ్చినప్పుడు కూడా షాపింగ్‌లు, టైలర్లు, పాత నేస్తాలు, సినిమాలు అని తిరగడమే సరిపోతుంది. కూతురి కూతురంటే తనకి ప్రాణం. వచ్చినప్పుడల్లా 'తాతయ్యా' అని దగ్గరకొస్తే 'మళ్లీ ఏడాది దాకా కనబడవు, నీ జట్టు కటీఫ్' అని మనవరాలితో కాసేపు ఊసులాడేవాడు. అవే బంగారు జ్ఞాపకాలు. మనవరాలికేదైనా కొనివ్వమని కూతురికి చెక్కురాసిచ్చేవాడు. అప్పుడు తండ్రి దగ్గర కాసేపు కూర్చునేది. తను చెక్కు రాసివ్వడానికి అటు, ఇటు చెక్కు పుస్తకం తిరగేస్తూ సరి చూస్తూ అవీ ఇవీ సంసారం విషయాలు, అల్లుడి సంగతీ అడిగేవాడు. 'అబ్బ! అవెప్పుడూ ఉండేవే! ఒక చెక్కు రాయడానికింతసేపా? సంతకం పెట్టు నాన్నా, అవతల బ్యాంకు టైమయిపోతుంది' అని తొందరచేసేది కూతురు. ఆ మధ్య వాకింగ్‌కి వెళ్తే దురదృష్టం వెనకనుండి బైకు రూపంలో దాడి చేసినప్పుడు, ఓ వారం రోజులు నడుమునెప్పితో లేవలేక ఇబ్బంది పడటం వంశీకి తెలిసినా ప్రమాదమేమీ జరగలేదని ఎక్స్‌రేలు చూసి డాక్టరు చెప్పాడని తండ్రిని వాకింగ్‌కు వెళ్లమంటాడు. 'పోతే ఫరవాలేదుకాని కాలు, చెయ్యి పోగొట్టుకుంటే భారం నీకే' అంటాడు అచ్యుతం. అలా అచ్యుతం వాకింగ్‌కు బైక్ నడిపిన కుర్రాడు మంగళం పాడేసాడు. చెప్పమన్నట్టుగా చూశాడు వంశీ.
"తోచడం లేదురా అబ్బాయ్. మాట్లాడేవారే ఎవరూ లేరు. మాట్లాడిద్దామన్నా లేరు. మంచివో, చెడ్డవో నాలుగు కబుర్లు చెప్పేవాళ్లు లేరు. నేను చెప్పబోయినా వినేవారు లేరు. ఇంటిముందు కట్టేసే కుక్కకు నాకు తేడా లేదు. అదే నయం దానిష్టంగా అది మొరుగుతుంది'' చెప్పాడు అచ్యుతం.
తండ్రి మాటలకు వంశీకి నవ్వు వచ్చినా ఆయన నొచ్చుకుంటాడని నవ్వును బయట
అవునులే! చిన్నప్పుడెప్పుడైనా వీళ్లకు నాలుగు మాటలు చెప్పివుంటేనా, అన్నిటికీ అమ్మే. తనదే తప్పు అని మనసుకు సర్ది చెప్పుకునేవాడు. బయటకు కనబడనీక, "నాన్నా, నీ బాధ నాకు తెలుసు. నీ గురించి నేనూ ఆలోచిస్తూనే ఉన్నాను. ఎప్పటికప్పుడు ఏదో అడ్డంకి వస్తోంది. రేపు సాయంత్రం దాకా ఓపికపట్టు. నేను ఏదో ఒకటి చేస్తాను'' అన్నాడు.

కొడుకేదో మంత్రమేసినట్లు చెప్తుంటే - మనసంతా తేలికపడ్డట్టు సాంత్వన పొందాడు. ఊహలకు రెక్కలు తొడిగి కొడుకేం చేస్తాడా? అని ఆలోచించసాగాడు. మరుసటి రోజు సాయంత్రం దాకా వేచి ఉండాలంటే ఆగలేకపోతున్నాడు.
'మీ నాన్నగారితో ఎలా వేగాలి? చంపేస్తున్నాడు. పిల్లలు ఆలస్యంగా వస్తే టెన్షన్! పేపర్ ఆలస్యమైనా అంతే. హడావుడిగా వచ్చే పేపర్ కుర్రాడిని ఆపి వాడికి నాలుగు సుద్దులు చెప్తారు. నేను చెప్పేదెందుకు? మీరు చూస్తున్నదేగా! పనిమనిషిని పని చేస్తున్నంతసేపు దాని కష్టసుఖాలు తానే ఆర్చేవాడిలా అద్దె నుండి ఇంటి బడ్జెట్ దాకా అన్నీ అడుగుతాడు. మా కాలంలో ఇంత ధరలు లేవు. ఖర్చులు లేవు ఎలా బతుకుతావో అని జాలి చూపిస్తాడు. రేపు పనిమనిషి జీతం పెంచమంటే మాత్రం మానిపించేస్తాను' అప్పుడప్పుడు రమ చేసే ఇలాంటి ఫిర్యాదులకు చెక్ పెట్టాలనే నిర్ణయించుకున్నాడు వంశీ.
"బాధపడకు రమా! ఏదో పెద్దవాళ్ల చాదస్తం. ఆయనకు పొద్దు పోవడం లేదు. దానికి మందుందిలే'' తండ్రికి చెప్పిన సంగతే రమకు చెప్పాడు.
"ఏ మందులు వద్దుకాని మీరు కాస్త ఆయనకు నచ్చచెప్పండి. అందరి వెంట పడకపోతే అదే పదివేలు. ఎవరి బతుకు వాళ్లను బతకనిస్తే చాలు'' రమ విసుగ్గా అన్న మాటలకు కాస్త నొచ్చుకున్నా, 'సరే రేపటికి అంతా సర్దుకుంటుంది' అనుకుని ధీమాగా నిద్రలోకి జారుకున్నాడు వంశీ.
కొడుకు పలకరింపుతో విసుగ్గా పడుకున్నవాడల్లా ఉత్సాహంగా లేచి కూర్చున్నాడు. కోడలు కాఫీ తెచ్చి ఇచ్చింది ఇద్దరికీ. హమ్మయ్య! కాఫీ తాగేలోపు తను ఇన్నాళ్లూ మధనపడుతున్నది కొడుకుతో చెప్పాలి అనుకున్నాడు. గొంతు సవరించుకున్నాడు. అర్థమైపోయింది వంశీకి. కపోతే అదే పదివేలు. ఎవరి బతుకు వాళ్లను బతకనిస్తే చాలు'' రమ విసుగ్గా అన్న మాటలకు కాస్త నొచ్చుకున్నా, 'సరే రేపటికి అంతా సర్దుకుంటుంది' అనుకుని ధీమాగా నిద్రలోకి జారుకున్నాడు వంశీ.

సాయంత్రమైంది. ఆరుదాటి చీకటి ముసురుకుంటోంది. ఆ లోపల నాలుగైదుసార్లు అడగనే అడిగాడు అచ్యుతం. "అమ్మాయ్ రమా, వంశీ ఇంకా రాలేదేఁ?' అని.
"వస్తారులెండి'' పొడిగా అంది రమ.
'పాపం వంశీ, పొద్దుట పిడికెడు మెతుకులు తినుంటాడు, మా రోజుల్లో ఇలాంటి పాలిష్ బియ్యం తినేవాళ్లమా? దంపుడు బియ్యం, లేదంటే రాగి సంగటి, రోటి పచ్చడి!' అవి ఇప్పుడు లేకపోయినా ఆ రుచులు గుర్తుకు తెచ్చుకుని లొట్టలేస్తూ చెప్పాలనుకున్నాడు. కాని రమ చూసిన చూపుకు చెప్పాలనుకున్న మాటలు గొంతులోనే ఉండిపోయాయి అచ్యుతానికి.
'ఏమిటో ఈ అమ్మాయి ఏదీ వినిపించుకోదు. సులోచన ఉండి వుంటే అన్నీ వినేది!' ముఖం ముడుచుకొని కూర్చున్నాడు అచ్యుతం. 'ఆలస్యానికి కారణం ఫోన్ చేసి చెప్పొచ్చుకదా' భర్త ఆలస్యానికి రమకూ ఆందోళన మొదలైంది. అడపాదడపా కిటికీలో నుండి తొంగి చూస్తున్నాడు అచ్యుతం.

ఆటోట్రాలీ వచ్చి ఆగింది. అందులోంచి టి.వి. అట్టపెట్టె దిగడం చూసిన రమ ఆశ్చర్యపోయింది. టి.వి. కొనాలనేది ఎన్నాళ్ళనుండో ఉన్న కోరికే. కాని ఇలా వున్నట్టుండి కొనడం! పిల్లల పరీక్షలయ్యాక కొనాలనుకున్నారు. కాని వాళ్ల నాన్న కోసమేమో! ఇదేనేమో ఆయనన్న మందు!
"పద పద ఆ టేబుల్‌పై పుస్తకాలు, అవీ అడ్డం తియ్యి'' వంశీ తొందర చేశాడు రమని.
డైనింగ్ టేబుల్ స్టడీ టేబుల్‌గా రూపం మార్చుకుని, ఇప్పుడు టి.వి. టేబుల్ అయ్యింది. టి.వి.కిక కేబుల్ కనెక్షన్ ఇచ్చేస్తే నాన్నకు బోలెడంత కాలక్షేపం. ఎవరినీ పిలిచి పిలిచి విసిగించడు. రమ విసుగూ తగ్గుతుంది. పనిమనిషి తన పని తను చేసుకుపోతుంది మరేం ప్రశ్నలు, ఆరాలు లేకుండా ... అనుకున్నాడు వంశీ.

"చూశారా నాన్నా. మీరిక దిగులు పడనక్కరలేదు. ప్రపంచవార్తలు క్షణాల్లో తెలిసిపోతాయి. ఆట, మాట, పాట, కథలు, సీరియళ్లు, సినిమాలు నీవు ఏది కావాలంటే అది ఇరవైనాలుగు గంటలూ మాట్లాడుతూనే ఉంటుంది''.
తను చేసిన పనికి తండ్రి నుండి మెప్పు ఆశిస్తున్నాడు వంశీ. కొడుకు మాటలు కన్నార్పకుండా వింటున్నాడు అచ్యుతం.
'నా కొరకు మాట్లాడే యంత్రం తెచ్చావన్నమాట. చివరికి ఇదా నాకు తోడు' అన్నట్లు నిట్టూర్చాడు అచ్యుతం.
తండ్రిలో తానాశించిన సంతోషం కనబడకపోయేసరికి "నాన్నా రేపు కేబుల్ కనెక్షన్ వచ్చేస్తుంది. మీకిక మాటలకు కొదవుండదు. మీకిక దిగులక్కరలేదు. మీకిక బోర్ ఉండదు'' ఉత్సాహంగా చెప్పుకుపోతున్నాడు వంశీ.
'నిజమే ... చాలా మాటలే వినిపిస్తాయి. బొమ్మలే కన్పిస్తాయి. దిగులు ఉండదు, బోరు ఉండదు. కాని నేను చెప్పాలనుకున్నది ఎవరికి చెప్పాలి? మా కాలంనాటి ... ఎన్నో సంగతులు ఎవరితో చెప్పుకోవాలి? మనిషి మనిషితో మాట్లాడుకోలేడా, నేను మాట్లాడితే టి.వి. వింటుందా? 'ఊఁ' కొడుతుందా ... మా కాలంలో ... ' ఎన్నో చెప్పాలనుకున్న అచ్యుతానికి మాట జీరబోయి గొంతుకేదో అడ్డం పడింది.

ఆంధ్రజ్యోతి సౌజన్యంతో



  • Stumble This
  • Fav This With Technorati
  • Add To Del.icio.us
  • Digg This
  • Add To Facebook
  • Add To Yahoo

8 comments:

Anonymous said...

ఏమ్మా! నా మనసులో పరకాయ ప్రవేశం చేసి ఇలా వీధిన పారెయ్యడం బాగుందా?

మాలా కుమార్ said...

కథ బాగుంది. కానీ ఈ స్టేజ్ జీవితంలో ఎప్పుడో ఒకప్పుడు తప్పదుకదా !

చెప్పాలంటే...... said...

కథ బాగుంది.

జలతారు వెన్నెల said...

కథ బాగుందండి ఉమా దేవి గారు.

సి.ఉమాదేవి said...

సహజత్వానికి దగ్గరగా ఉన్న కథలకెప్పుడూ గుర్తింపుంటుంది శర్మగారు.ధన్యవాదాలు.

సి.ఉమాదేవి said...

మీరన్నది నిజమే!కథ నచ్చినందుకు ధన్యవాదాలు మాలాగారు.

సి.ఉమాదేవి said...

కథ నచ్చినందుకు ధన్యవాదాలు వెన్నెలగారు.

సి.ఉమాదేవి said...

ధన్యవాదాలు మంజుగారు.

Post a Comment